GEMEENSCHAP
ONZE VERHALEN
Vanessa Van Camp
VERTEL ONS JOUW VERHAAL
OF SCHRIJF NAAR ONS:
Ik werd als baby letterlijk in de valies mee naar Spanje genomen. Mijn vader was eerder een rijder dan een vlieger en aangezien toen van de huidige ultra-uitgeruste kinderstoelen nog geen sprake was, werd ik op de achterbank met een matrasje in een houten valies gelegd. Vandaag zou dit misschien als mishandeling en gebrek aan kinderrechten beschouwd worden, maar ik sliep zalig de bijna 24 uren-reis die nodig waren om ter plekke te komen... Zo werden dus de topics van flamenco, castagnetten en olé een deel van mijn opvoeding.
Uiteraard investeerden mijn ouders toen met meer enthousiasme dan kennis van zaken in de verschillende delen van het land waardoor ik met de jaren mijn ervaring met de lokale mentaliteit, gewoontes en eigenaardigheden zou gaan verrijken alsook de contrasten en verschillen binnen de diverse regio's kon bestuderen.
De schoolvakanties gaven ruimschoots de tijd om zowel nieuwe als steeds terugkomende vriendschappen op te bouwen en de taal te leren die ik op de avondschool dan verder perfectionneerde.
Op mijn 16de echter had ik in langdurige regenperiodes reeds veel moeite (en pijn) om de trappen op te lopen, en dit gemengd met mijn natuurlijke nood aan kleuren en licht deden me al heel vroeg beslissen om het zuiden op te zoeken zonder te wachten op mijn pensioen...
Met andere woorden, met mijn studies pas afgemaakt en de ervaring van 4 generaties in de bouw, verliet ik met een zweem van weemoed maar wel bewust het grijze België.
De eerste maanden waren echt geen rozenpad, want ondanks de gehaalde diploma en de academische kennis van de taal kom je toch voor een hoop verrassingen te staan als je je werkelijk wilt integreren, maar gelukkig heb ik in de meer dan 30 jaar in Spanje mij een weg kunnen vinden met een goede gezonde groep van vrienden en klantenbestand waardoor ik me hier volledig ingeburgerd en thuis voel ondanks de grootte en diversiteit van het land. ¡E VIVA ESPAÑA!
Yasmine Bernad
Mijn verhaal start al 2 generatie terug!
Mijn Spaanse grootvader is vertrokken in 1920 van een dorpje (Burriana) 60 km van Valencia richting België en terecht gekomen in stad Antwerpen voor verkenning en eventueel invoer van appelsienen van Valencia. Hij vond Antwerpen een geweldige stad, hij bleef en startte een Spaanse Bodega "Cafe Malaga" en verkocht toen wijn en porto per glas van het vat. De familie werden invoerders van Spaanse voedingsproducten van verschillende regio's van Spanje; zoals de wijnen van Noorden als de olijven en de beste olijfolies van Andalucia. In 1949 opende mijn Spaanse groetmoeder de kleinhandel in de oude stad van Antwerpen (Zirkstraat "El Valenciano").
Mijn Spaanse vader Victor Bernad is 100% Spanjaard maar in België geboren en getogen zoals zijn oudere zus en zijn jongste broer. Ik heb zelf ook 10 jaar hard gewerkt in het familiebedrijf, toen de klanten bij ons binnen kwamen, met alle geuren en smaken, dan hadden ze het gevoel weer even in hun lievelingsland Spanje te zijn
Ik ben de oudste van de 3de generatie, ik heb dus Spaans & Belgische bloed in me. We komen heel mijn leven naar Spanje op vakantie in het dorp van mijn grootvader en familie te Valencia.
Ik kwam voor de eerste keer naar de Costa del Sol in 1990, ik was toen 27 jaar, en ik was direkt verliefd op Marbella, mooi weer, vol leven en activiteiten en sport, golf en een tennis paradijs. Slechts 2 uurtjes rijden van het skigebied Sierra Nevada en achteraf kwamen we regelmatig golfen.
In 1996 vertrek ik met mijn Belgische partner definitief naar mijn vaderland Spanje, ik voelde me thuis, we zitten nu 22 jaar van ons leven onder de zuiderse zon. Marbella is wel in Spanje maar het is toch een speciaal gevoel. Waarom? We wonen hier met meer dan 150 nationaliteiten en we voelen ons allemaal comfortabel in dit prachtige stukje kust. Mañana mañana…..ja, daar moeten we nog na 22 jaar aan wennen.
¡Hasta luego, op de BBCCE club!
Dagmar Marien
Ik heb altijd een beetje avonturier in me gehad, en in 1997 belandde ik dan in Fuengirola, met het gedacht om hier 6 maanden te verblijven en dan verder te trekken. Maar dat is iets anders uitgepakt, want na 19 jaar zijn mijn koffers nog steeds niet gepakt.
​
Mijn moeder haar voorvaderen kwamen van Spanje en in haar kon je de Spaanse invloed nog goed zien, donker krulhaar, olijfkleurige huid, passie en temperament. De passie en temperament zijn een generatie meegegaan, al de rest heeft een generatie overgeslaan.
Als een heel naïeve 27-jarige ben ik aan de Costa del Sol aangekomen. Fuengirola was nog niet trendy of opgeknapt zoals het nu is, en in Puerto Banús en Marbella keek je echt je ogen uit. Alle dagen zon en feesten. Na een 'leerrijke' les in het timeshare wereldje en verschillende ups & downs, ben ik na 6 maanden door een makelaar benaderd en ben ik zo in de maakelaardij terecht gekomen. Na al deze jaren aan de kust, ben ik goed geïnformeerd hoe de Spaanse bureaucracy in elkaar zit en op dagelijkse basis help ik mensen te integreren.
Over de jaren heb ik met pijn in het hart vaarwel moeten zeggen aan vrienden die teruggegaan zijn, maar het mooie om hier te wonen, dat ik vrienden en kennissen heb van verschillende landen en dat je verschillende culturen kunt leren kennen zonder op een vliegtuig te stappen.
Mijn favoriete hobby is altijd al dansen geweest, dus lang heeft het niet geduurd voordat Salsa, Merengue en Bachata deel van mijn leven werden. En als er één ding is waar een Belg zich in terugvindt, is het een goed feestje, en er zijn er voldoende hier.
Ik zie jullie snel. ¡Hasta el proximo evento amigos!
Egidia Ingels
In september 2002, verbitterd door de grijze lucht van België, hebben mijn man en ik die lid zijn van de Lions Club Brussel Arc-En-Ciel, besloten om ons te installeren in Spanje in een regio die bekend staat om zijn 300 dagen zon per jaar; namelijk de Costa del Sol.
We zijn naar Spanje gekomen, samen met twee van onze kinderen, een kleindochter en een achterkleinkind.
De zee, de bergen, de ruimte, zon en warmte zijn onderdeel van onze nieuwe omgeving. Hier in het hart van Marbella, 2.600 km van ons vlakke land, vonden we de rust die we zochten, sinds het verlaten van Afrika... Dit wil niet zeggen dat we geen leeuwenhart meer hebben.
In Marbella, vonden we een gemengde Lions Club, opgericht in 1967, de oudste van de Costa del Sol.
Voor informatie, in 2008, heeft mijn man Jean ons verlaten, maar ik blijf mijn humanitaire acties doen voor de Lions Club en de Belgisch Business & Community Club Spain.
Kortom een ​​glimp van mijn leven hier in Spanje.
